Για το Πολυτεχνείο...

Σα σήμερα,
κάποια παιδιά ήρθανε πρόσωπο με πρόσωπο με την Ιστορία.
Σα σήμερα,
κάποια παιδιά γνώρισαν τον εαυτό τους, είδαν τα όριά τους, και τα ξεπέρασαν!
Σα σήμερα,
κάποια άλλα παιδιά, πέθαναν παιδιά, ανταλλάσσοντας το μέλλον, τα όνειρα και την αθωότητά τους, με τη δικιά μας αξιοπρέπεια, ελευθερία έκφρασης, ελπίδα για κάτι καλύτερο.

Πόσο φτωχά είναι τα λόγια...
Πόσο ασήμαντο είναι να χτυπάς τα πλήκτρα του υπολογιστή, για να γράψεις τι;

Ας μη ξεχάσουμε ποτέ αυτά τα παιδιά.
Χρέος μας είναι να τα κρατήσουμε στη μνήμη ζωντανά, όσο κρατάει η σύντομη ζωή μας.
Χρέος μας είναι να μεταδώσουμε το γέλιο τους, το όνειρο, τον ηρωισμό και την υπερηφάνεια, και στα δικά μας τα παιδιά...

Γιατί και αυτά το αξίζουν, και το δικαιούνται!