Αντίο...

Σκόρπιες λέξεις, σκόρπιες σκέψεις.
Μου τις παίρνει ο αέρας στ΄ανοιχτά, πάνω απ΄τη θάλασσα. Τις διακρίνω για λίγο καθώς απομακρύνονται, τις βλέπω να σβήνουν σιγά σιγά, τη μια μετά την άλλη, σαν σαπουνόφουσκες που σκάνε, σαν πυγολαμπίδες, σαν παιδικά όνειρα...

Κάθομαι στο παγκάκι της προκυμαίας, δυο βήματα απ΄τη θάλασσα που αρχίζει κι αγριεύει.
Πάνω απ΄το κεφάλι μου τα σύννεφα τρέχουν -ποιος ξέρει τι διάολο θέλουν να προλάβουν- όλα γύρω μου τρέχουν, λέξεις, σκέψεις, θάλασσα, σύννεφα αέρας, και μόνο εγώ θέλω να μείνω, ας ήταν δυνατόν να κολλούσα στο παγκάκι, σαν τις πεταλίδες στα βραχάκια, εδώ μπροστά στα πόδια μου...

Όμως πρέπει να φύγω. Όπως όλοι.
"Τα πάντα ρει" έλεγε ο Ηράκλειτος, και δυστυχώς το εννοούσε!

Έχει σκοτεινιάσει για τα καλά. Κοιτάζω το πλοίο. Λάμπει μέσα στα φώτα του, κάνοντας το σχήμα του απροσδιόριστο, γιγάντιο, μαγικό.
Οι νταλίκες μπαινοβγαίνουν με ταχύτητα. Κόσμος με τσάντες και βαλίτσες. Εμπορεύματα. Μαρσαρίσματα, φωνές, σφυρίχτρες.
Στην πρώτη ματιά, όλα φαίνονται άναρχα, πανδαιμόνιο.
Μετά καταλαβαίνεις πως όλα λειτουργούν με τάξη, ακολουθώντας σχολαστικά τους αιώνιους κανόνες της φυγής, όπως τα σύννεφα πάνω απ΄τα κεφάλια μας, όπως οι σκέψεις και τα όνειρα...

Σηκώνομαι απ΄το παγκάκι παρά τη θέλησή μου. Φορτώνομαι στην πλάτη το σάκο, και προχωρώ προς το ανοιχτό στόμα του πλοίου. Ανεβαίνω τη σιδερένια γλώσσα του σαν υπνωτισμένο ζώο, ανίσχυρο ν΄αντισταθεί, και χάνομαι στα φωτισμένα σπλάχνα του.

Αντίο αγαπημένη μου Κρήτη...