Για μένα η Κρήτη...

Ζω μακριά απ΄την Κρήτη.
Εντάξει, η ζωή όπως ξέρετε, μπλα μπλα μπλα μπλα, ο καθένας έχει την άσχετη για τους υπόλοιπους, προσωπική του ιστορία, που δικαιολογεί τα πάντα.

Διάλεξα όμως ένα πανέμορφο νησί του Σαρωνικού. Μου αρέσει η θάλασσα, και την απολαμβάνω. Μου αρέσει να τη βλέπω καθώς αλλάζει συνεχώς χρώματα και διάθεση. Να διαβάζω την ψυχή της, να μαντεύω τη σκέψη της.
Την έχω συνηθίσει τόσο πολύ, που μόνο όταν λείπω από κοντά της, αισθάνομαι την απουσία της. Και τότε καταλαβαίνω το δεσμό μας, τη σχέση μας, την υγρή συνύπαρξή μας...

Η καρδιά μου όμως είναι στην Κρήτη. Στη γη των προγόνων μου, των συγγενών μου, στη γη του πατέρα μου, που την τίμησε, αλλά δεν την απόλαυσε -όπως κι εγώ- που με το χαρακτήρα του έκανε ανθρώπους να την αγαπήσουν, κι ας μη την είχαν δει, αρκεί που έβλεπαν αυτόν, και ήταν σα να έβλεπαν την Κρήτη!

Τώρα καταστρώνω σχέδια, ονειρεύομαι την επιστροφή.
Θέλω να κάνω βόλτες στα πλακόστρωτα βενετσιάνικα σοκάκια, να γυρίζω στα παλιά λιμάνια, να τρώω χοχλιούς μπουμπουριστούς, να πίνω ρακόμελο, ή κόκκινο δυνατό κρασί στ΄Ανώγεια, ή στα Πεζά, ή στο Καστέλλι.
Να κάθομαι σε ένα πεζούλι της Κνωσού, να κλείνω τα μάτια, και να αισθάνομαι τους αρχαίους Κρήτες να πηγαινοέρχονται γύρω μου.
Είπαμε, όνειρα κάνω...

Μη με ρωτήσετε ποιο μέρος της Κρήτης αγαπώ πιο πολύ. Δεν ξέρω. Που θέλω να μείνω όταν επιστρέψω; Πάλι δεν ξέρω.
Για μένα η Κρήτη δεν είναι πολλά διαφορετικά τοπία, το ένα δίπλα στο άλλο. Καλοί και κακοί άνθρωποι που συνυπάρχουν. Παραδοσιακά χωριά και πολυεθνικές τουριστικές εγκαταστάσεις.
Είναι μια ενότητα, ένα πράγμα. Είναι η Κρήτη!