Δε σας φοβόμαστε ρε....

Αχ πατρίδα μου...
Όλοι σε θαυμάζουν, όλοι σε αγαπάνε, μα κανείς δεν σε γνωρίζει πραγματικά.
Μόνο οι λυράρηδες ξέρουν κάτι παραπάνω,
μα κι αυτοί δεν μας τα λεν, πανάθεμά τους,
τα καλά τα τραγουδάνε από μέσα τους (με το βλέμμα τους στραμμένο στα βουνά!).

Που και που, ένας από εμάς υψώνει τη φωνή του.
Κι αμέσως όλοι οι άλλοι (οι πρώην μουγγοί), αρχίζουν να ουρλιάζουν άναρθρα,
να στριγγλίζουν, εν χορώ,
χιλιάδες φωνές, για να καλύψουνε τη μία...

Κι εμείς κάνουμε όνειρα, αισιοδοξούμε,
σχεδιάζουμε δρόμους για ένα καλύτερο αύριο,
ζωγραφίζουμε χρωματιστές καρδούλες,
στην πίσω λευκή πλευρά του χαρτιού,
με την απόφαση και τη σφραγίδα της θανατικής μας καταδίκης...

Μα τι νομίζετε θα γίνει αν μας πεθάνετε;
Ο Μϊνωας, ο προπάππους μας θα μας υποδεχθεί,
να μας φιλοξενήσει στα ουράνια παλάτια του.
Μέσα σε φίλους θα βρεθούμε.
Μπορεί ο Δομίνικος να μας κάνει μαθήματα ζωγραφικής,
κι ο Βενιζέλος πατριδογνωσία.
Ο Κορνάρος να μας μάθει πως να φτιάχνουμε στιχάκια,
κι ο Καζαντζάκης να μας λέει ιστορίες
απ΄τα ταξίδια του στην ανατολή,
και το Θεό, που εσείς ούτε γνωρίσατε, ούτε τολμήσατε ποτέ να φαντασθείτε...

Τι νομίζετε θα γίνει αν μας πεθάνετε, θα σας φοβηθούμε,
εφήμερες φουκαριάρικες υπάρξεις;
Εκ γενετής νεκροί;