Πριν λίγες μέρες πέθανε ένας φίλος μου.
Όσο ζούσε, δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις με την εκκλησία. Άντε καμιά Μ. Παρασκευή ή κανά Μ. Σάββατο μαζί με όλο το χωριό στον περίβολο της Εκκλησίας, για το γενικό νταβαντούρι εννοείται, όχι από κανένα θρησκευτικό δέος και τα σχετικά...
Στο καφενεδάκι, άμα η κουβέντα γυρνούσε καμιά φορά σε εκκλησίες και παπάδες, τα έπαιρνε στο κρανίο, και ανάλογα τα καραφάκια που είχε πιει, στην καλύτερη περίπτωση τους έχεζε, και στη χειρότερη τους ξέχεζε.
Δεν τους πήγαινε, όπως καταλάβατε. Όλα αυτά τα θεωρούσε μια καλοστημένη επιχείρηση εκμετάλλευσης των αφελών ανθρώπων.
Και νάτος τώρα ανάσκελα μέσα στην εκκλησία, με το καλό του το κουστούμι μέσα στο ξύλινο, με την εικόνα της Παναγίας πάνω στο πεθαμένο στήθος του (λες και ήταν εταζέρα) και τέσσερις παπάδες ολόγυρα, ο ένας να τον λιβανίζει, ο άλλος να τον θυμιατίζει, και οι υπόλοιποι να τον ψέλνουν από πάνω μέχρι κάτω...
Μακαρίτη φίλε Τάσο, ξέχνα πια το ουζερί του Χρήστου, την ταβέρνα της Ελένης.
Από δω και πέρα, παρά τη θέλησή σου ανήκεις στην Εκκλησία και τους παπάδες της!
Η μεταθανάτια επαφή σου με φίλους και συγγενείς, θα είναι μέσω σταυρών, μαρμάρων, ρασοφόρων και κεριών (ιδίως κεριών)!
Ξέχνα τα ποδοσφαιρικά, τα πολιτικά και τα γκομενίστικα. Τις έντονες συζητήσεις, τις διαφωνίες και τους καυγάδες. Τώρα πια η μνήμη σου θα συνοδεύεται με θλιβερές πεθαμένες λέξεις του τύπου μνημόσυνα, τρισάγια, κόλλυβα, εννιάμερα, οστεοφυλάκια...
Όχι θα σε άφηνε η Εκκλησία να τη βρίζεις μια ζωή!
Σε άκουγε και γέλαγε, κορόϊδο Τάσο.
"Δε θα πεθάνεις;" σκεφτόταν και έτριβε τα χέρια της! "Πεθαμένο σε θέλουμε, ζωντανό τι να σε κάνουμε;".
Και νάσαι τώρα ανάσκελα, παραδομένος στο μισοσκότεινο κελί της.
Κι αντί για άρωμα ρετσίνας να μυρίζεις αγιορείτικο λιβάνι,
κι αντί ταξίμια του Τσιτσάνη, ν ακούς φάλτσες φωνές να σου αφιερώνουν εξαιρετικά το "αιωνία σου η μνήμη!"...
8 σχόλια:
Καλημέρα Στέλιο!βρε τον μακαρίτη...φαντάζεσαι να διάβαζες αυτό το κείμενο ως επικείδιο;Έχω κάνει κατά καιρόυς σε κηδείες τέτοιες σκέψεις, αλλά εσύ έχεις ταλέντο παιδί μου..Θυμάμαι μάλιστα τον μπάρμπα μου πρόσφατα, ο οποίος έβριζε τα θεία βλαστημουσε τους παπάδες, καταριότανε τους δικούς του να μη του κάνουνε τελετές μνημόσυνα κλ και μετά το σκηνικό που περιγράφεις και εσύ.. κωμικοτραγικό!
Καλημέρα Κατερίνα
όπως κατάλαβες το κείμενό μου είναι μια καταγγελία. Καλή η θρησκεία μας, δε λέω, αλλά μέχρι το θάνατο του Χριστού.
Από εκεί και πέρα, έπεσε στα χέρια Άχρηστων!
(Ωραία ξεκίνησε η βδομάδα. Με υψηλή φιλοσοφία!)
Πολλά φιλιά!!
Στέλιο,
δεν έχω λόγια
κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και δεν έχω λόγια
διάβασα την ανάρτηση σου ξανά και ξανά
λίγα λόγια, απλά, με νόημα και πολύ αλήθεια
ρε Στέλιο φίλε μου
χωρίς αστεϊσμούς
έχω καιρό να διαβάσω κάτι τόσο απλό και μεστό με τόσο νόημα και τόση αλήθεια
αααχ αυτή η Μαύρη Λαίλαπα
Καλησπέρα Ιάσιε
καλά, με έχεις ανεβάσει!
Χαίρομαι για τα καλά σου λόγια (δεν κάνεις πλάκα ε;)και γιατί αντιλαμβάνεσαι την πικρή αλήθεια που κρύβεται πίσω απ΄το χιούμορ.
Μαύρη Λαίλαπα ε; Πολύ σωστό...
Στέλιο διαφωνώ! Όπως έλεγε και ο μεγάλος Γ. Παπαϊωάννου:
Πέντε Έλληνες στον Άδη,
ανταμώσαν ένε βράδυ
και το γλέντι αρχινάνε
και όλα γύρω τους τα σπάνε.
Ο μερακλής δε χάνεται!
Καλημέρα Ορεινέ
ο μερακλής δε χάνεται, με τη λογική τη δική σου, τη δική μου, και των μερακλήδων του μεγάλου μας Παπαϊωάννου.
Είμαστε όμως (ευτυχώς) η μειοψηφία φίλε μου...
Ό,τι πιο λιτό κι ανθρώπινο έχω διαβάσει για το θέμα, Στέλιο!
Καλό απόγευμα!
Καλησπέρα Ikor
σε ευχαριστώ.
Αυτή η υπόθεση, όσο κι αν την παρουσιάζω με χιούμορ, είναι πολύ σοβαρή, και την έχουν πληρώσει ακριβά (στην κυριολεξία) πάρα πολλοί -ζωντανοί ή πεθαμένοι- άνθρωποι.
Δημοσίευση σχολίου