Ποτό από τον τόπο σου κι ας ειν΄και νερομένο

Στο σπίτι μου έχω ένα μπαράκι (έπιπλο εννοείται, όχι επιχείρηση) που τα περισσότερα μπουκάλια του περιέχουν τσικουδιές και ρακόμελα.

Απ΄τα Χανιά, απ΄το Ηράκλειο, απ΄όλη την Κρήτη θα έλεγα, έχω φτιάξει μάλιστα και ταμπελίτσες που τις φοράνε σαν κολάρα στους επιμήκεις λαιμούς τους, πάνω στις οποίες αναφέρω με καλλιγραφικά γράμματα τον τόπο προέλευσής και την ημερομηνία απόκτησής τους.
Και όμως, δεν μπορώ να τα πιω εδώ, μονάχος, μακριά απ΄την Κρήτη...
Και τι μεζέδες δεν βάζω. Φρέσκες αγκινάρες, κουκιά, αγγουράκια, μέχρι ντάκους φτιάχνω, χώρια τη μουσική που απ΄την ένταση με μουτζώνουν γείτονες και περαστικοί από τα γύρω τετράγωνα, τίποτα! Δεν πάει κάτω ρε γαμώτο!
Και όμως. Σαν έρθει μια στα χίλια κανάς φίλος απ΄την Πατρίδα, το πρόβλημά μου είναι αν θα μας φτάσουν τα μπουκάλια και οι μεζέδες.
Έτσι έχουν τα πράγματα. Κάθε ποτό θέλει τον τόπο του, το κλίμα του, τις μυρωδιές του, ακόμα και τη μιζέρια του.
Έτσι έλεγαν οι παππούδες μας, έτσι θα λέω και εγώ στα εγγόνια μου, (που θ΄αποκτήσω αν βρεθεί καμιά καλή και πανέμορφη κοπέλα, πολύ νέα, πολύ πλούσια και μορφωμένη και μ΄αγαπήσει τώρα στα γεράματα μ΄αυτά τα χάλια).
Χικ!