Οι φίλοι μου!

Μια στα χίλια γράφω σ΄αυτό το μπλογκ, γιατί είμαι τσαντισμένος βλέποντας την Κρήτη ν΄απομακρύνεται από τα τεντωμένα δάκτυλα των χεριών μου, παρά να με πλησιάζει.

Σίγουρα κάπου θα φταίω και εγώ. Στο κάτω κάτω, εγώ δεν έφταιγα πάντα;
Κι όμως υπάρχουν κάποιοι φίλοι, που με επισκέπτονται καθημερινά. Βλέπουν την πόρτα μου κλειστή και φεύγουν, χωρίς όμως να το βάζουν κάτω.
"Αύριο πάλι" σκέφτονται...
Γιατί άραγε όμως έρχονται; Με αγαπάνε ίσως; Κάποια πράγματα που έγραψα κάποτε τους άρεσαν ίσως; Πατάνε το λιγκ από συνήθεια, όπως εγώ πηγαίνω κάπου ακολουθώντας συγκεκριμένη πορεία και πρωτόκολλα, ίσως;
Ας μην το ψάχνω όμως σε τόσο βάθος. Δεν είμαι ψυχολόγος άλλωστε, ένας μπλόγκερ της πλάκας είμαι, όμως όλα αυτά μου δίνουν μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια.
Μεγάλη τιμή μου πατριωτάκια που με επισκέπτεστε, χωρίς να το αξίζω.
Ελπίζω κάποια στιγμή να γράψω κάτι δυνατό, κάτι που να εκφράζει την Κρήτη μας, έτσι για να μη πηγαίνει ο κόπος σας άδικα!