Μαλακομαγνήτης...

Κάθομαι και προβληματίζομαι: Άραγε γεννήθηκα μαλάκας, ή σιγά-σιγά οι συνθήκες της ζωής και οι εμπειρίες με μεταμόρφωσαν σε μαλάκιο;

Ψάχνω πότε δικαιώθηκα σε κάτι, σπάω το κεφάλι μου αν ποτέ επαληθεύτηκε το "εδώ πληρώνονται όλα", πάπαλα..
Δεν μ΄αρέσει να το παίζω σαν κάτι χαζογκόμενες που κάθονται και κλαίνε τη μοίρα τους, Κρητικός είμαι άλλωστε, ο αγώνας, η μάχη είναι στο αίμα μου, αλλά....
Υπάρχουν όρια; Κατά τη γνώμη μου όχι. "Τα όρια είναι φτιαγμένα για να τα ξεπερνάμε" λένε μερικοί φιλόσοφοι και μάλλον έχουν δίκιο.
Άλλο όμως να τα δοκιμάζεις ανεβαίνοντας τα Ιμαλάϊα για παράδειγμα και άλλο με το να προσπαθείς να αποδείξεις στους ανόητους το αυτονόητο.
Είναι αυτό που είπα στην αρχή. Να αισθάνεσαι μαλάκας και να το διαβάζεις στα μάτια τους αποπάνω...
Όποτε επαναστάτησα μπροστά στην αδικία, όποτε έσκηψα πάνω στο ξένο πρόβλημα, όποτε βοήθησα (όπως μπορούσα) κάποιον ή κάτι, πάντα κατέληγα ο κακός της υπόθεσης.
Θύμα και θύτης ενωμένοι εναντίον μου. Πως διάολο το καταφέρνω; Μήπως βοηθάω αποκλειστικά μαζοχιστές, ή μήπως τελικά είμαι εγώ ο μαζοχιστής;
Όχι δεν είμαι. Εμένα μου αρέσει το φως και θάλασσα. Η αγάπη, η μουσική, μου αρέσει να γελάω παρόλο που τόχω κόψει τα τελευταία χρόνια. Μου αρέσει να κάνω πλάκες με τα πρόσωπα που αγαπάω.
Αδιαφορώ για όσα δεν γουστάρω. Τους γυρίζω την πλάτη, βουλώνω τ΄αφτιά μου, δεν μπαίνω σε αντιπαραθέσεις, είναι σαν μην υπήρξαν για μένα ποτέ.
Κι όμως, λες και με βάλανε στο μάτι. Αισθάνομαι σαν τον τρελό του χωριού, που δεν πείραξε ποτέ κανένα κι όλοι του πετάνε πέτρες.
Εγώ μαλάκας; Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αρχίζω να αμφιβάλω. Και όλοι οι παραπάνω δηλαδή τι είναι;
Μάλλον τραβάω γύρω μου τους μαλάκες σαν μαγνήτης. Κάτι σαν μαλακομαγνήτης ένα πράγμα...