Τοκ τοκ, Είναι κανείς εδώ;

Όταν ξεκινήσαμε να ασχολούμαστε με τα bogs, ακόμα και η πιό χαζή εγγραφή είχε καμιά τριανταριά σχόλια. Βάλε δεκαπέντε από τους αναγνώστες και άλλες τόσες οι απαντήσεις, να το νούμερο.
Βέβαια τότε με ένα μαγικό τρόπο, είχαμε περισσότερο χρόνο διαδικτυακής επικοινωνίας. Μας άρεσε πως γράφει ο Α ή η Β, περιμέναμε τις εγγραφές τους, θέλαμε να προσθέσουμε και εμείς τις δικές μας απόψεις, να σχολιάσουμε, να ανοίξουμε συζήτηση...

Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν. Άπειρα τα sites του ενδιαφέροντός μας, χώρια το facebook, το tweeter, το youtube. Μπορούμε ακόμα να κατεβάσουμε εύκολα και άνετα τραγούδια, βιντεοκλίπς, ταινίες και βιβλία, να παίξουμε παιχνίδια, να ερωτοτροπίσουμε, να ενημερωθούμε μέσα από βιντεοκάμερες για το τι γίνεται αυτή τη στιγμή από την μιά άκρη μέχρι την άλλη στον πλανήτη!

Πλησιάζει λοιπόν και το τέλος των blogs. Το να ανοίγεις την ψυχή σου, το να μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου, άρχισε και αυτό να γίνεται κουραστικό, ξεπερασμένο. Κάποτε φοβόμαστε πως το internet θα απομακρύνει τους ανθρώπους, την επαφή μεταξύ τους. Τρομάζαμε στην ιδέα πως οι μόνοι φίλοι που θα επικρατήσουν θα είναι οι ψηφιακοί!

Μακάρι να ήταν έστω κι έτσι. Σιγά-σιγά τα σχόλια και οι συνομιλίες μειώνονται δραματικά. Το ίδιο και οι εγγραφές. Ήδη τα blogs λιγοστεύουν, άλλα κλείνουν και άλλα μένουν σε αδράνεια για ολόκληρους μήνες.
Οι ψηφιακές φιλίες ήταν το πρόβλημα και ο φόβος μας ε;
Ας φάμε τώρα την ατέλειωτη μοναξιά που μας αξίζει...