Κάπου στην Πελοπόννησο...

Χτες βράδυ τα πίναμε με την παρέα, όρθιοι, ακουμπισμένοι στην μπάρα.

Ξέρετε πως είναι αυτές οι καταστάσεις: Άλλοι έρχονται άλλοι φεύγουν, με άλλους πιάνεις συζήτηση -επί παντός επιστητού- και άλλοι σου απαντάνε. Ένα μπέρδεμα.

Εκεί λοιπόν που μιλάμε για τσικουδιές, ο διπλανός μου -Πελοποννήσιος στην καταγωγή- άρχισε να το παίζει ειδικός.

- Το καλοκαίρι είχα πάει στην Κρήτη σε ένα χωριό που μένει ο κουμπάρος μου και έφερα 40 κιλά τσικουδιά και μπλα μπλα και τι καλά περάσαμε κλπ.

Μίλαγα για ρακόμελο, πεταγόταν.

- Το τι ρακόμελο ήπιαμε δε λέγεται. Αλλά έφερα και μια νταμιτζάνα κλπ κλπ!

- Είναι ωραίοι οι Κρητικοί! Πετάχτηκε ένας άλλος. Είναι όμως έτσι φιλόξενοι όπως τους περιγράφουν;

- Έτσι ακριβώς απάντησε με έμφαση. Οι Κρητικοί είναι ή πολύ καλοί, ή οι χειρότεροι άνθρωποι λένε. Εγώ πάντως όσους γνώρισα, ήταν τέλειοι! 

Μετά άρχισε να μιλάει για τη φιλοξενία σε αυτό το χωριό. Για τους κατοίκους που δεν τον άφηναν να πληρώσει γιατί ήταν ξένος και μάλιστα όταν έφευγε, του έφεραν ένα σωρό πεσκέσια!

- Και πως το λέγανε το χωριό, ρε φίλε, ρώτησα πιο πολύ για να γίνεται συζήτηση.

- Καστέλλι Πεδιάδος! Το έχεις ακουστά;