Το Κρητικό κρασί.

Το Κρητικό κρασί...
Σε πόσους άραγε έδωσε τη δύναμη να αντισταθούν;
Σε πόσους να ξεστομίσουν αυτή τη λέξη, τη μαγική, που τόσο επίμονα αρνιόταν να ειπωθεί μπροστά σε δύο μαύρα μάτια;
Σε πόσους γλύκανε τον πόνο;
Σε πόσους πρόσφερε χαρά;
Πόσοι χοροί, πόσες αέρινες φιγούρες, πόσες κοντυλιές στο όνομά του;















Ορεινό Ηράκλειο. Αμπελώνες ίσαμε κει που φτάνει το μάτι.
Ανάμεσα στο χώμα, την πέτρα και τον ουρανό, το ευλογημένο πράσινο, σε όλα τα σχήματα και τις αποχρώσεις του.
Εκεί οι άνθρωποι δουλεύουν το σταφύλι. Το μεγαλώνουν σα μωρό, το κανακεύουν, το προστατεύουν, το κάνουν κρασί. Αίμα του Χριστού!















Λυπάμαι που φεύγω, που απομακρύνομαι έστω για λίγο (ελπίζω)...
Που πάω;
Αφήνω πίσω μου τη δροσερή Γη, τα πολύχρωμα τσαμπιά που φεγγοβολούν μέσα απ΄τις ακτίνες του ήλιου σαν βαρύτιμα κοσμήματα.
Την αλήθεια δεν ψάχνω; Μα αφού είναι μπροστά μου.
Γιατί φεύγω;