Μερικά πράγματα δε λέγονται με τα λόγια, δε γράφονται στο χαρτί.
Είναι στιγμές στη ζωή μας, που μόνο η σιωπή μπορεί έστω και κατά προσέγγιση να περιγράψει αχνά, την ομορφιά, το μεγαλείο, τη χαρά, τη λύπη ή την απόγνωση.
Πως μπορείς για παράδειγμα να περιγράψεις ένα ηλιοβασίλεμα, ένα βλέμμα αγάπης του παιδιού σου, μια νότα μουσικής που γλυκαίνει τον πόνο σου, τη θλίψη του αποχωρισμού;
Ρομαντικός; Ευαίσθητος; Δε θα τόλεγα. Έχω περάσει κι εγώ από τις συμπληγάδες, έχω κι εγώ δώσει τις εξετάσεις μου, και ποτέ δεν πήρα άριστα, ούτε θυμάμαι μια φορά να γύρισα στο σπίτι μου αλώβητος.
Περπατώ στο παλιό λιμάνι. Χιλιάδες πόδια πάτησαν το ίδιο λιθόστρωτο πριν απ΄τα δικά μου, χιλιάδες σκέψεις σεργιάνισαν στα ίδια στενά σοκάκια, ελπίδες, όνειρα, και σχέδια γεννήθηκαν εκεί, για ένα καλύτερο αύριο που τώρα πια είναι χθες…
Πώς να περιγράψω τα αόρατα χνάρια τους;
Και των ανθρώπων τις σκιές; Οι δικές μας προσωπικές σκιές; Αυτές που άλλοτε κρύβονται ένοχα πίσω από τις πλάτες μας, κι άλλοτε φυλακισμένες προσπαθούν ν΄απελευθερωθούν στο φως;
Πως περιγράφονται οι αόρατες σκιές;
Και η τσικουδιά στο μεϊντάνι κάτω απ΄τις πιπεριές; Και το ξανάσμιγμα των φίλων; Και το καράβι που ρίχνει κάβους; Και η δροσερή αγκαλιά της θάλασσας; Και η ζεστασιά του ήλιου; Και οι χοχλιοί, και η λύρα, και το κόκκινο κρασί και, και, και, και*……
*(Φοβάμαι πως γίνομαι κουραστικός, φοβάμαι πως επαναλαμβάνομαι…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου