Ωραία είναι τα λόγια!
Λέμε που και που και καμιά μαλακία, έτσι για να φανεί πως κάτι λέμε, πως έχουμε στόμα και φωνή, όχι γιατί έχουμε άποψη, ή γιατί έχουμε κάτι να πούμε...
Η πλάκα είναι, πως όλο και κάποιος θα τσιμπήσει, όλο και κάποιος θα βρεθεί να απαντήσει στα δικά μας αναπάντητα! Να μην ξεχνάμε πάντως, πως και αυτός μια από ίδια είναι, δικός μας δηλαδή, που ψοφάει αντίστοιχα για τζερτζελέ, και μπαίνει φουριόζος να πάρει πόντους στο στημένο παιχνίδι.
Και κάπως έτσι τσουλάει η ζωή!
Φωνές ακούγονται από παντού, όλοι μιλάνε δυνατά, μεγαλόφωνα για ν΄ακουστούν, για να καλύψουν τις φωνές των άλλων, έχουν δεν έχουν κάτι να πουν, φτάνει να υπάρχει κάποιος δικός τους να τους "ακούσει".
Και χωρίζονται οι άνθρωποι σε δυο μεγάλες κατηγορίες: Σε αυτούς που μιλάνε και ακούγονται, και σ΄αυτούς που ναι μεν μιλάνε, αλλά δεν χρειάζεται, γιατί ούτως ή άλλως δεν πρόκειται ν΄ακουστούν (σα να τους έχουν κλείσει τα μικρόφωνα της ζωής, ένα πράγμα).
Όμως, να μην ξεχνάμε πως σ΄αυτή την κοινωνία, υπάρχει και Δημοκρατία.
Όλοι είμαστε ίσοι, -αν εξαιρέσουμε βέβαια μερικούς που είναι λίγο πιο ίσοι απ΄τους άλλους- που πάει να πει, πως όλοι έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε!
Κι αν δεν μπορούμε ν΄ακουστούμε ΟΛΟΙ έξω στην (κακούργα) κοινωνία, κι αν δεν μπορούμε να βγούμε ΟΛΟΙ σ΄ένα παράθυρο της τηλεόρασης, ή ένα μπαλκόνι της πλατείας, κι αν δεν μπορούμε ν΄ακουστούμε ΟΛΟΙ στον κόσμο, ας μην απογοητευόμαστε, υπάρχει κι ο μικρόκοσμος!
Ο δικός μας προσωπικός μικρόκοσμός, που μπορούμε να ουρλιάζουμε ελεύθερα, που μπορούμε να επιβάλουμε τη γνώμη μας, που πάντα θα υπάρχει κάποιος κάτω από εμάς να μας ακούσει και να μας υπακούσει, που θα μπορεί να φοβηθεί ακόμα και εμάς τους φοβισμένους.
Ο δικός μας προσωπικός μικρόκοσμος, εκεί που είμαστε εμείς αφεντικά, και ο λόγος μας μετράει, εκεί που μπορούμε να ξεσπάσουμε την οργή μας, να μεταφέρουμε τον πόνο μας, να μοιραστούμε τις ενοχές και τις ανασφάλειες, να εκμεταλλευτούμε έστω και τη λίγη αγάπη που αποκτήσαμε!
Ζήτω λοιπόν, ο μικρόκοσμός μας!
Ζήτω το μαγαζάκι μας, το σπιτάκι μας, ή το σπιτάκι του σκύλου μας...
Ζήτω το κλουβάκι μας, και πάνω απ΄όλα, ζήτω το καναβουράκι μας!!!
14 σχόλια:
Βρε καλώς τον φίλο μας!Σήμερα μόλις είδα την επάνοδό σου, δεν κρατήθηκες για πολύ ε;
Χαμένα λόγια ποτέ στο μικρόκοσμό μας, αλλά και πουθενά. Ας μιλάμε και ας μην μας ακούνε η μούγγα δεν βγαίνει ποτέ σε καλό.
Στέλιο, πολλά φιλιά
Μη το λες αυτό Κατερίνα,
εγώ ξέρω ένα μουγγό, που κέρδισε τον πρώτο αριθμό στο εθνικό λαχείο.
Καλύτερα χαμένα παρά ψεύτικα!
Φιλιά πολλά
Γεια σου Dreamer-angel
είτε χαμένα, είτε ψεύτικα, άμα είναι στο μικρόκοσμο, έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να τα ακούσει κανείς...
Η σιωπή χρυσός φίλτατοι.
Αρκετά μιλήσαμε.
Ας περάσουμε επιτέλους και στα έργα.
Μάνο
η εγγραφή μου είναι για τα λόγια. Αν ήθελα έργα, θα έκανα μια άλλη με αντίστοιχο τίτλο και περιεχόμενο
(Χαμένα έργα κλπ).
Ακούς εκεί, να μας χαλάσεις την πιάτσα θέλεις;
Είναι ο κόσμος μου μικρός
μα είναι ο δικός μου
και είναι η καλύτερη
γωνιά όλου του κόσμου.
Καλησπέρα Φάνη
ο στίχος σου τέλειος. Αλλά προσωπικά ο μικρόκοσμος με συνθλίβει.
Μμ βασικά ναι.
Θέλω να χαλάσω την πιάτσα!
Αλλά με 400 ψηφοδέλτια ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο Ηράκλειο δεν κάναμε και πολύ σαματά!
:PPP
Μάνο,
να χαλάσεις την πιάτσα, είναι χιούμορ. (Μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι σαν και σένα!).
Στο κάτω κάτω, αν υπήρχε πιάτσα, προσωπικά θα την έκανα.
Σαματάδες μόνο με λύρες και τσικουδιές γίνονται.
Οι υπόλοιποι, κρύβουν συμφέροντα...
Χαίρομαι που επέστρεψες!
Είδες, είναι σαν το ποδήλατο!
Όσο για τα λόγια, ποτέ δεν πάνε χαμένα, ακόμη και όταν έτσι δείχνει...
Καλώς σε βρήκα Candia
ναι είχε σπάσει η σαμπρέλα!
Τα λόγια δεν πάνε ποτέ χαμένα, άσχετα αν χάνονται μερικοί που τα ακούνε...
Υπαρχει ενα γερμανικο λεγειν. Τα λογια ειναι αργυρος η σιωπη ειναι χρυσος. Καλησπερα!
Καλημέρα Bitch
πολύ σωστό το Γερμανικό λέγειν.
Καλοσώρισες στο μπλογκ μου.
Ένα ρακόμελο;
Δημοσίευση σχολίου