Στους φίλους μου

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στα μπλογκς, είναι πως κάτι πρέπει να γράφεις που και που.
Φυσικά και υπάρχουν μέρες, που δεν ξέρεις τι να πρωτογράψεις.
Υπάρχουν όμως και κάτι άλλες....

Στο μπλογκ αυτό, γράφω αποκλειστικά για την πατρίδα μου την Κρήτη.
Και μερικές φορές συνειδητοποιώ πως για μένα η Κρήτη, δεν είναι κάτι που μπορώ εύκολα να αγγίξω, να δω, να ζήσω, να πατήσω τελοσπάντων.
Ζω μακριά της, γιαυτό την αισθάνομαι σαν κάτι άυλο, πιο πολύ σαν συναίσθημα, ανάμνηση, όνειρο.

Πως να τα περιγράψω όλα αυτά, πατώντας απλά τα ψυχρά μαύρα πλήκτρα ενός λαπτόπ;
Πως να βγάλω προς τα έξω αυτά που πλημμυρίζουν την καρδιά μου;
Γαμώτο, ζηλεύω τους συγγραφείς που μπορούνε να τα γράψουν στο χαρτί.
Ζηλεύω τους ποιητές που μπορούνε να τα ζωγραφίσουν στα σύννεφα.
Μα πιο πολύ τους λυράριδες που μπορούνε να τα κάνουν να χορεύουν στον αέρα!

Γιαυτό να με συμπαθάτε αν που και που εξαφανίζομαι.
Και μη μου κρατάτε κακία αν πολλές φορές δεν σας σχολιάζω.
Αυτό δε σημαίνει πως δεν σας διαβάζω,
ούτε φυσικά πως δε σας αγαπώ...