Χαιρετίσματα από το ακατοίκητο!

Αν και σπάνια γράφω τώρα τελευταία, πολλοί φίλοι και φίλες εξακολουθούν να με επισκέπτονται καθημερινά, αντί να μου πουν το γνωστό "δε μας χέζεις ρε Νταλάρα" και να την κάνουν αγανακτισμένοι (και με το δίκιο τους φυσικά).

Αυτό βέβαια σημαίνει πως εξακολουθώ να έχω φίλους που ενδιαφέρονται για μένα, που θέλουν να επικοινωνήσουν μαζί μου, να ανταλλάξουμε μια ψηφιακή κουβέντα. Τα αισθήματα πάντως είναι αμοιβαία, δεν υπάρχει μέρα που να μην επισκέπτομαι τα μπλογκ σας, άσχετα αν δεν κάνω κάποιο σχόλιο, ο γάϊδαρος (με την καλή έννοια!).

Όμως, το μπλογκ μου αφορά την Κρήτη, και με την Κρήτη θέλω να γεμίσω τις σελίδες του. Δε θέλω, δε μπορώ, δεν έχω διάθεση να γράψω για κάτι άλλο, δε γουστάρω να σχολιάζω πολιτικούς, να αναμεταδίδω εσωτερικές και εξωτερικές ειδήσεις, να γράφω για τα καλά, τα κακά ή τα παράξενα αυτού κωλοπλανήτη.

Εμένα (εδώ τουλάχιστον) η Κρήτη μ΄ενδιαφέρει, όμως μου λείπει, την έχω εγκαταλείψει (κι άλλο τόσο μ΄έχει εγκαταλείψει αυτή), και δεν έχω τίποτα να γράψω που να μην το έχουν γράψει χίλιοι άλλοι, και δεν έχω τίποτα να πω διαφορετικό από τα χιλιοειπομένα.

Δεν θάταν όμως ευγενικό να κλείσω την πόρτα του μπλογκ μου κατάμουτρα σε αυτούς που μου κάνουν την τιμή να με επισκέπτονται, δηλαδή να πω "άντε γειά" και να την κάνω. Δεν είμαι τέτοιος χαρακτήρας, αγαπώ και σέβομαι τη συντροφιά σας.

Θα το αφήσω λοιπόν έτσι ανοιχτό, να κάθεται και να περιμένει κάτι που ίσως έρθει, ίσως δεν έρθει όπως θάλεγε και ο ποιητής.

Αυτά τα μελοδραματικά.