Επιστροφή 1

Όταν θάρθει εκείνη η μέρα, (μεσημέρι θάναι γύρω στις 3, έτσι μούχει κάτσει)
μια μαύρη πέτρα μη ξεχάσω να πάρω μαζί μου
να την πετάξω στη θάλασσα απ΄την πρύμη
καθώς θα βγαίνουμε απ΄το λιμάνι του Πειραιά....

Όχι δεν είμαι αχάριστος,
Αθήνα και Πειραιάς αγκάλιασαν τα παιδικά μου όνειρα
με αγάπη, στοργή και σεβασμό.
Και τι δεν μου προσέφεραν!
(Η Αθήνα το πρώτο φως, την αίγλη του γερασμένου μεγαλείου της, ο Πειραιάς τη δροσιά του Σαρωνικού, το νησί του Πόρου, που τόσο αγάπησα)
αλλά κι εγώ, τους τα ανταπέδωσα,
μ΄ όλα τα χρόνια της ζωής μου για αντάλλαγμα.

Όταν θα μπαίνουμε στο λιμάνι της Σούδας (ηλιοβασίλεμα το ονειρεύομαι)
δεν θα κουβαλάω μαζί μου ψευδαισθήσεις
(Τα καλά χρόνια φύγανε, τ' άφησα -ή μ΄άφησαν- πίσω
κι ο Παράδεισος ανύπαρκτος, μια ουτοπία των φοβισμένων και τίποτα άλλο).
Ίδιους ανθρώπους πάνω-κάτω θα συναντήσω κι εδώ, ίδιο χώμα θα πατήσω.
(Μόνο που κάποιοι απ΄αυτούς μια μέρα θα με αποχαιρετήσουν,
μόνο που στο χώμα αυτό μια μέρα θα επιστρέψω)...