ΟΦΗ για πάντα!

Ο ΟΦΗ ούτε και φέτος θα ανεβεί στην κατηγορία που του ανήκει, εκεί που είναι η θέση του...
Τελικά, ο ΟΦΗ είναι ολόκληρη η Κρήτη, η ιστορία του παράλληλη, γεμάτη πόνους, χαρές και άπειρες αδικίες.
Λέω μεγάλα λόγια; είμαι βλάσφημος ή απλά φιλοσοφώ;

Δεν ξέρω, εγώ που ζω (προς το παρόν) μακριά από την Κρήτη, γνωρίζω καλά το πόσο μου τη θύμιζε σε κάθε νίκη του, σε κάθε επιτυχία, το πόσο υπερήφανο με έκανε, πόσες ελπίδες μου χάριζε από το πουθενά...

Με τον πατέρα μου που πια δεν ζει, αλλά στα νιάτα του φόρεσε την ασπρόμαυρη στολή μέσα στη χαράδρα που λεγόταν γήπεδο, πήγαμε θυμάμαι στην Ελευσίνα, να ζήσουμε το όνειρο.

Πιτσιρικάς ήμουν, αλλά θυμάμαι σαν νάταν χθες την πλατεία Κάνιγγος γεμάτη πούλμαν να φορτώνουν ενθουσιώδεις Κρητικούς με σημαίες και τσικουδιές, για τον μεγάλο πρώτο αγώνα μπαράζ με τον Πανελευσινιακό, για την άνοδο στην Α' Εθνική.

Θυμάμαι ακόμα όταν δεχθήκαμε το δεύτερο γκολ (2-1 το αποτέλεσμα), το γήπεδο βουβάθηκε, γιατί ήταν γεμάτο δικούς μας φίλαθλους. Οι Ελευσίνιοι το άκουγαν στα ραδιόφωνα απ΄έξω!

Ακολούθησαν δυο νίκες μας στην Κρήτη και ο ΟΦΗ θρονιάστηκε ολόκληρες δεκαετίες στη φυσική του θέση. Ονόματα; Κοιτάξτε την φωτογραφία και θυμηθείτε. Επιτυχίες; Αμέτρητες.

Και ύστερα ήλθαν τα σκουλήκια, τα τρωκτικά και οι σαρανταποδαρούσες. Η δόξα βλέπετε έχει φαΐ. Η δόξα μαζεύει στο εκτυφλωτικό της φως όλα τα έντομα. Η δόξα έχει λεφτά, μπορεί να πουληθεί σε μικρά ή μεγάλα κομμάτια, η δόξα μπορεί να κάνει τον ασήμαντο διάσημο και τον νάνο γίγαντα!

Τώρα ποιος φταίει; Η καλή μας η καρδιά φταίει. Η αφέλειά μας. Η εμπιστοσύνη μας στον κάθε κερατά, το φιλότιμό μας, που νομίζουμε πως τόχουν όλοι.
Έτσι δεν την πατάγαμε μια ζωή στην Κρήτη; (Για κοιτάξτε λίγο την ιστορία της).
Γιαυτό μου τη θυμίζει ο ΟΦΗ
γιαυτό θα τον αγαπώ για πάντα...