Ελπίδα-Λογική, σημειώσατε 2

Το Πάσχα πλησιάζει...
Σε λίγες μέρες, κόκκινα αυγά, αρνιά στα τσιγκέλια και κοκορέτσια, σούβλες, κάρβουνα, λουλουδένια στεφάνια του Επιτάφιου και μασούρια από αφράτα χωριάτικα λουκάνικα θα δώσουν τον δικο τους, ιδιαίτερο φανταχτερό τόνο στην μισοπεθαμένη-μισοζώντανη αγορά.
Η κοιμισμένη ελπίδα χασμουριέται ξυπνώντας απ΄τη φασαρία της κίνησης.
- "Αυτό το Πάσχα, θα πάμε στο χωριό, ο κόσμος να χαλάσει!" μουρμουρίζει τεντώνοντας νωχελικά τα χέρια.
Μα να που ξυπνάει και η λογική. Όχι πως κοιμόταν δηλαδή, δεν την έπαιρνε σε τέτοιους καιρούς να ξαποστάσει, είχε γλαρώσει για λίγο, μα σαν άκουσε την τεμπέλα ελπίδα να μιλάει έτσι απερίσκεπτα, τα πήρε στο κρανίο και πετάχτηκε πάνω ζοχαδιασμένη.
- "Αυτό το Πάσχα, ξέσπασε, θα κάτσουμε στα (κόκκινα) αυγά μας! Και τα φράγκα του ταξιδιού, ας τα ρίξουμε σε κανά νοίκι, μη μας πετάξει έξω (με το δίκιο του) ο σπιτονοικοκύρης και γίνουμε ρεζίλι στα σουβλισμένα αρνιά και στα σπλινάντερα!
"Ναι, αλλά δικαιούμαστε έστω μια βδομάδα το χρόνο ξεκούρασης. Να δούμε φίλους, συγγενείς, να ξυπνάμε το πρωί και να μην έχουμε την έννοια της δουλειάς, να 'μαστε ελεύθεροι ρε παιδί, έστω για λίγο, το 'χουμε ανάγκη!" Άρχισε τα (λογικά) επιχειρήματα η ελπίδα, με τη φωνή της απαλή και μελιστάλαχτη, μπας και πείσει την ασχημομούρα λογική, για το αυτονόητο.
- "Δεν τα βαρέθηκες ακόμα αυτά, λιγούρη Νεοέλληνα;" Πετάχτηκε έξαλλη η λογική. "Μια ζωή στο τσάμπα, ίσα τα λεφτά της βενζίνης ή τα εισιτήρια, όσα χρειάζονται να φτάσεις στο χωριό, στο πατρικό, ν΄αρμέξεις τους γέρους σου ξεπουλώντας τη χαρά, τη νοσταλγία και το φιλότιμό τους με γαρδούμπες, κοντοσούβλια και ουίσκια; Μέχρι εδώ ήταν αυτά. Τώρα, όπως τα κατάφερες, με τα δάνεια, τις αγορές, τις μετοχές (τρομάρα σου) και τους πολιτικάντιδες που τους κουνούσες τη σημαία, κάτσε σπιτάκι σου και τραγούδα!
- "Και το κοκορέτσι;"
- "Φάε γιουβέτσι!"
- "Και οι γαρδούμπες;"
- "Φάε θρούμπες!"
- "Και το ταξίδι;"
- "Πιες λίγο ξύδι!"