Black is black...

Πόσο βαρετός πρέπει να έχω γίνει, επαναλαμβάνοντας συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, αναπολώντας όνειρα ανεκπλήρωτα και πεθαμένες ελπίδες.
Τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί, απ΄όλα όσα ελπίζω, ο δρόμος είναι μπροστά μου, τον βλέπω πεντακάθαρα μέχρι το τέλος και δεν οδηγεί πουθενά!

Ονειρεύομαι να γυρίσω στην πατρίδα για πάντα, να ξεκινήσω αυτό το δεύτερο και τελευταίο μέρος της ζωής μου με μια έκθεση φωτογραφίας, να επικοινωνήσω, να γνωριστώ μέσα από την τέχνη μου, να δείξω στους ανθρώπους τις φωτογραφίες που αγάπησα, να τους μιλήσω γι΄αυτές...

Τίποτα δεν δείχνει πως όλα αυτά μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά, κι ας παλεύω κάθε μέρα ρετουσάροντας φωτογραφίες, ψάχνοντας για νοίκια και τιμές ακινήτων, αξιολογώντας ποια πράγματα θα πάρω μαζί μου και ποια θα αφήσω πίσω μου.

Κούραση; Έλειψη γεναιότητας; Φόβος; Ανασφάλεια;
Το ταξίδι στην Κρήτη είναι εύκολο.
Το δύσκολο ταξίδι, είναι αυτό μες την ψυχή μου...