Σκέψεις (άντε πάλι!)

Βόλτα στο Κουμ Καπί. Χανιά, παλιό λιμάνι.
Χαζεύω τα κύματα που σκάνε στα τείχη. Κάποιες σταγόνες απ' τους αφρούς τους, μου δροσίζουν το πρόσωπο. Μου θυμίζουν την υγρασία που αφήνει ένα φιλί. Ένα φιλί από αγαπημένο πρόσωπο, που δε θες να ξεθυμάνει, να σβήσει από πάνω σου.

Βλέπω τα κύματα από ψηλά, παρακολουθώ την κίνηση, το ρυθμό, την αρμονία τους, ακούω τη βουή τους, που είναι η ανάσα της αιωνιότητας, η αναπνοή του Πλανήτη μας...

Πριν μισή χιλιετία, κάπου εκεί, κάποιος άλλος στη θέση μου, μπορεί να έβλεπε στον ορίζοντα της φουρτουνιασμένης θάλασσας, βενετσιάνικες γαλέρες με γεμάτα αμπάρια από χρυσάφι και μπαρούτι να πηγαινοέρχονται, να παλεύουν με τα κύματα. Τα ίδια κύματα...

Πολύ πιό πριν, κάμποσες χιλιάδες χρόνια, ένας μακρινός μου πρόγονος μπορεί να έβλεπε τα δικά μας πορφυρόχρωμα καράβια, φορτωμένα ύλη και Πολιτισμό, να προσπαθούν να συντονίσουν τα κουπιά τους πάνω στα στα κύματα. Τα ίδια κύματα..

Άραγε, φαντάζομαι αυτά που είδανε τα μάτια τους, ή τα βλέπω κι εγώ μέσα στα κύματα; Τα ίδια κύματα;