Δώρα, δώρα (δωράκια)...

Μια βόλτα πρώτα στα πέτρινα μαγαζιά, για το δώρο της γυναίκας μου που σήμερα έχει τα γεννέθλιά της.
- Διάλλεξε ότι θέλεις και πάρτο, θα της έλεγα, και τα ρέστα, ρίξτα στη θάλασσα να τα φάνε τα ψάρια. Τέτοιος τύπος είμαι εγώ, άμα υπάρχουν λεφτά. (Άμα έτσι;)
Μετά θα κατεβαίναμε στα ταβερνάκια της παραλίας, για ποικιλίες και παγωμένες χανιώτικες μπύρες.
Εγώ θάπεφτα με τα μούτρα στους χοχλιούς και τις γαρίδες, ενώ η γυναίκα και η κόρη μου θα ψαχούλευαν ανυπόμονα τις τσάντες με τα δώρα της.
Την ώρα που θα άδειαζα το τρίτο ποτήρι μπύρα, εκεί, ανάμεσα σε ένα σκαλτσούνι και ένα κολοκυθοκεφτέ, το μάτι μου θα έπεφτε απέναντι στην κόρη μου, που μελαγχολική θα κοίταζε το άπειρο ...
- Ήθελες κι εσύ κάτι ε; θα τη ρωτούσα. Όταν ψώνιζε όμως η μαμά, εσύ δεν ζήτησες τίποτα.
- Την βοηθούσα... Θα απαντούσε με αυτό το ύφος της οσιομάαρτυρος, που πάντα με σκλαβώνει.
- Πάρτε το πορτοφόλι μου, και τρέξτε να προλάβετε τα μαγαζιά πριν κλείσουν. Α, και μη ρίξετε τα ρέστα στα ψάρια, τα έχω φάει όλα!

Χρόνια πολλά καλή μου Γιώτα, ελπίζω σύντομα να ζήσουμε αυτά που γράφω!
Σήμερα πάντως, το καλύτερο δώρο στο έκανε η Μελίνα μας...