Φαλάσαρνα

Η Φαλάσαρνα, στα Χανιά, στην Κίσσαμο.
Ακόμα κι από μακριά σε εντυπωσιάζει. Δείχνει δυνατή και επιβλητική. Όπως η Κρήτη. Δείχνει υπερβολική. 'Οπως η Κρήτη

Θεόρατα σκοτεινόχρωμα βράχια, απέραντη αμμουδιά, και ένα κύμα που σου κόβει την ανάσα. Και μιλάμε για Αύγουστο μήνα, να σκάει ο τζίτζικας।

Παραθεριστές απ' όλα τα πιθανά και απίθανα μέρη παίζουν με τα κύματα। Το αέναο παιχνίδι της επιστροφής στη μήτρα
Η απέραντη αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς στην αγκαλιά της Μάνας..

Και η Μάνα θάλασσα, άλλο που δε θέλει ν΄αγκαλιάσει, να κανακέψει, να χαϊδέψει τα μωρά της. Να τα φιλέψει δροσιά κι αλάτι!

Και ο Πατέρας Ήλιος από πάνω, να τα καμαρώνει, να τα βλέπει να μεγαλώνουν, να απολαμβάνουν την ομορφιά της απλότητας μέσα στη φύση, μέσα στο πατρικό τους, έστω και για λίγες μέρες το χρόνο...

Πριν ξαναχωθούν στις σκοτεινές τσιμεντένιες σπηλιές τους, πριν ξανασυνδέσουν τα καλώδια του εγκεφάλου τους με τον ηλεκτρικό πολιτισμό..

Φαλάσαρνα. Αυτά τα συναισθήματα μου δημιούργησες. Σε ευχαριστώ που με έκανες για λίγο άνθρωπο. Για λίγο παιδί δηλαδή...