Όρτσα (τα πανιά)

Τελικά τα κατάφεραν οι πολιτικάντηδες!

Τη διέλυσαν τη φουκαριάρα την Ελλάδα, τη ρήμαξαν, την ξεβράκωσαν, την ξεπούλησαν στους βαρβάρους.

Κάποτε λέγαμε με καμάρι πως είμαστε Έλληνες, και αντικρίζαμε το σεβασμό. Τώρα το αποφεύγουμε. Το βουλώνουμε.

Μάθαμε τουλάχιστον τι ρεμάλια μας διοικούσαν τόσο καιρό; Το πήραμε το μάθημά μας; Εμπεδώσαμε πως οι μεγαλόσχημοι αυτοί εθνοπατέρες, με τα τρανταχτά οικογενειακά ονόματα και τις επιστημονικές περγαμηνές, δεν είναι παρά ένα συνοθύλευμα άχρηστων ευρωδούλων;

Παίζαμε μπουνιές μεταξύ μας εμείς οι ηλίθιοι για πάρτη τους. Με την απύθμενη αφέλειά μας προσθέταμε λέξεις ιερές δίπλα στα ονόματά τους: Δημοκράτης, Αγωνιστής, Δίκαιος, Εργατικός.

Για ποιους; Για κάποιους προβληματικούς τεμπέληδες, ανίκανους και το πουλί τους να παίξουν χωρίς φυλλάδιο με οδηγίες χρήσης.

Τώρα όμως -ας είναι τα παιδιά καλά- την πατήσαμε. Οι μισθοί έγιναν χαρτζιλίκια, οι συντάξεις ανέκδοτα για ξανθιές, η νεολαία στρατιές ανέργων (μελλοντικών εργατών των Αλβανών) και τα υπερήφανα γηρατειά, κωλόγεροι που δε λένε να πεθάνουν για να ανασάνουν λίγο τα ταμεία!

Και καλά το μπατιριλίκι. Το πολύ-πολύ να γίνουμε όλοι στυλάκια. Αλλά το εθνικό ρεζίλι; Το φαντάζεστε; Πάει ο Μίνωας, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Σωκράτης, ο Περικλής, ο Κολοκοτρώνης, ο Βενιζέλος. Πάει η Αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο, η Επανάσταση, το έπος του 40.
Μας έβγαλαν τη στολή της υπερηφάνειας, μας έγδυσαν στην κυριολεξία και απομείναμε γυμνά, καχεκτικά λιγούρια απ' τα βαλκάνια!

Αυτά ήταν τα καλά νέα. Και τώρα τα κακά: Σκεφτείτε τη μέρα που επιτέλους θα μας πουν για μια ακόμα φορά (πέμτη αν δεν κάνω λάθος) το γνωστό "κύριοι επτωχεύσαμε" (λες και οι κυρίες δεν πτώχευσαν).
Υποτίθεται πως θα σηκώσουμε τα μανίκια, θα κάνουμε το σταυρό μας (!) και θα αρχίσουμε τη δουλειά να ξαναχτίσουμε την καινούργια Ελλάδα (που φυσικά θα ξανακαταστρέψουν αργότερα τα κωλόπαιδά τους).
Ποιά Ελλάδα όμως; Έντρομοι θα ανακαλύψουμε πως τα πάντα είναι πουλημένα, πως από δω και πέρα θα δουλεύουμε για τους ξένους, πως είμαστε οικονομικοί μετανάστες μέσα στην ίδια μας την πατρίδα!

Γιαυτό μη μου μιλήσει κανείς ξανά για πολιτικούς και κόμματα, τους έχω όλους γραμμένους. Όλες τις πλευρές, τις παρατάξεις και τις αποχρώσεις:
Τους Πασοκζήδες που το πρωί βρίζανε τον αρχηγό τους και το βράδυ τρέχαν να του δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης.
Τους Νεοδημοκράτες που ορκίζονται πως θα λύσουν το πρόβλημα, ενώ οι ίδιοι είναι βασικό μέρος του προβλήματος.
Τα φασιστοειδή που κοροϊδεύουν τους αφελείς νοσταλγούς της χούντας για να βγάλουν μεροκαματάκι.
Τους αριστερούς, που αντί να βάλουν πλάτες τώρα που κινδυνεύουμε, τώρα που έχουμε την ανάγκη όλων, κάθονται στην απέξω και ασκούν κριτική κινηματογράφου.