Όνειρα φθινοπωρινής νυκτός...

Ήθελα να μουν στο καράβι, βράδυ, να πήγαινα στην Κρήτη. Να ροχάλιζα κουλουριασμένος στην πολυθρόνα, μπροστά σε μια τηλεόραση, που μάταια θα προσπαθούσε να με αποσπάσει από τα όνειρά μου.
Να ξυπνούσα μόνο απ΄τα μεγάφωνα, όταν θ' ανάγγελλαν να ετοιμαζόμαστε, γιατί μπαίνουμε στο λιμάνι.
Ποιο λιμάνι; (μισό λεπτό να ρίξω το νόμισμα). Γράμματα: "Κυρίες και κύριοι, καλωσορίσατε στη Σούδα!"

Όμως εγώ, δεν τη βρίσκω σ΄αυτά τα σύγχρονα λιμάνια, με τις νταλίκες, τα γράσα, τους κάβους και τα ντουμάνια.
Φεύγω λοιπόν για τα Χανιά, για το παλιό λιμάνι, το ενετικό, με το κάστρο του, τα σοκάκια του, το φάρο του, τα νεώρια, τα σουβενιρτζίδικα, τα ρακόμελα, τα Flocafe, και τα απίθανα παραλιακά του εστιατόρια.

Σε ένα απ' αυτά θα κάτσω. Σε ποιο; Δεν έχει σημασία, όλα ωραία είναι, όλα τα έχω επισκεφθεί, σε όλα πέρασα το ίδιο υπέροχα.
Να μαι λοιπόν στην πολυθρόνα μου, με πρώτο πλάνο το φάρο, και δεύτερο μια πιατέλα χοχλιούς μπουμπουριστούς!

Α, αυτή ναι, είναι ζωή! Το μυαλό μου καθαρίζει, τα προβλήματα χάνουν βάρος σιγά σιγά, λες και τα διαλύει η παγωμένη τσικουδιά. Ρε συ, μήπως τελικά τα πράγματα είναι τόσο απλά, που αρνούμαστε να το πιστέψουμε;
Τώρα έρχεται το κέρασμα. Παγωτό και τσικουδιά. Κι άλλη τσικουδιά!

Μια βόλτα στα μαχαιράδικα. Πάντα με συγκινούσαν αυτά τα περίεργα μαγαζιά. Μου αρέσει να ανακατεύω, να ψάχνω τα πανέρια με τα ατέλειωτα μαυρομάνικα. Τι διάολο ψάχνω να βρω; Μάλλον ο ψυχρός μεταλλικός τους ήχος θα με συγκινεί καθώς χτυπάει το ένα πάνω στ΄άλλο. Κι όμως, εκεί, μπορείς να βρεις αριστουργήματα, χωρίς να το περιμένεις!

Λίγο πιο κάτω, μέσα απ΄ένα μαγαζί με βενετσιάνικες καμάρες, ακούω λύρα. Κοιτάω το διαφημιστικό στην είσοδο, και παθαίνω πλάκα: Αυτός που τραγουδάει, έχει το ίδιο ονοματεπώνυμο με μένα!
Αυτή κι αν είναι έκπληξη! Πάω μέσα να δω...