Καστέλλι Πεδιάδας

Καστέλλι Πεδιάδας
Καφενεδάκι πάνω στα ερείπια του κάστρου. Μεϊντάνι κάτω απ' τις πιπεριές.
Σε μια γωνιά το κλειστό περίπτερο του θείου του Γιώργη, πρώην τσολιά, που δε θα το ξαναδεί ποτέ, γέρος πια, παραδομένος...
Πιο πίσω οι παλιές έρημες γειτονιές, με τα στενά σιωπηλά σοκάκια.
Εκεί θαρρείς, ο χρόνος έχει σταματήσει, τα πάντα, θυμίζουν χθες, τα πάντα μυρίζουν χθες...
Ξύλινες φθαρμένες πόρτες, ξεβαμμένες απ΄το χρόνο, με σκουριασμένες κλειδαριές και τα κλειδιά τους χαμένα στις δεκαετίες.
Κλειστά παραθυρόφυλλα, τζάμια σπασμένα, θαμπά απ΄την αιώνια σκόνη, που κάνει ανθρώπους, όνειρα κι αντικείμενα να σβήνουν σιγά-σιγά, να χάνονται και να ξεχνιούνται, έστω κι αν δεν απομακρύνθηκαν ποτέ.
Παράθυρα ερμητικά κλειστά, με άδεια τα μαρμάρινα πεζούλια τους, χωρίς τη γλάστρα του βασιλικού, χωρίς τα μαύρα ένοχα μάτια, πίσω απ΄την κεντητή κουρτίνα.
Σκασμένοι σοβάδες, γήινα χρώματα παντού, σοφά ανακατεμένα από το Χρόνο, το μέγιστο ζωγράφο και αλχημιστή
Η ώχρα, το άσπρο, το κεραμιδί, η πέτρα που προβάλει από μέσα που και που, σαν την καρδιά που θέλει να ζήσει, που αρνείται να σταματήσει να χτυπά, αν δεν μας πει τι είδε και τι άκουσε μέσα απ΄τους τοίχους των ταπεινών αυτών σπιτιών, που τόσο πιστά και στέρεα προστάτεψε, όλα αυτά τα χρόνια.
Εκεί θαρρείς, ο χρόνος έχει σταματήσει, τα πάντα, θυμίζουν χθες, τα πάντα μυρίζουν χθες...