Και το πλοίο φεύγει...

Νοσταλγία;
Πράγματα που θα ήθελε κάποιος να κάνει, αλλά δεν έκανε;
Λέξεις που σήμαιναν τόσα πολλά, αλλά ποτέ δεν ακούστηκαν;
Τι μυστικά να κρύβονται πίσω απ΄το φωτισμένο καράβι που ετοιμάζεται να φύγει απ΄το λιμάνι;
Πόσες πορείες διασταυρώνονται στο σκοτεινό πέλαγος που θα ακολουθήσει;
Νυσταγμένα πρόσωπα στα σαλόνια.
Άλλοι κοιτάνε βαριεστημένα τηλεόραση, πιο πολύ από συνήθεια.
Άλλοι βυθισμένοι στις σκέψεις τους (μελαγχολούν, χαίρονται, μετανιώνουν) μέχρι να τους πάρει ο ύπνος και να ησυχάσουν
και άλλοι παλεύουν να επικοινωνήσουν σαρώνοντας το χώρο για γνωστούς ή άγνωστους συνταξιδιώτες..

Κι όταν οι προπέλες πάρουν στροφές και τα φώτα του λιμανιού αρχίζουν να μικραίνουν,
πόσοι επιβάτες ακουμπισμένοι στις κουπαστές,
μάταια προσπαθούν να σταματήσουνε το χρόνο, να κρατήσουνε το θέαμα για πάντα. (Λες και τα βλέμματα είναι κάβοι!).

Είναι η ώρα της μελαγχολίας για τους ευαίσθητους, είναι η ώρα των ενδόμυχων υποσχέσεων για τους αισιόδοξους, είναι η ώρα της νοσταλγίας για όλους.
Μετά από λίγο, τα πάντα στην πρύμη σκοτεινιάζουν.
Η Κρήτη λες και εξαφανίζεται, λες και χάνεται από το χάρτη.
Αστέρια καταλαμβάνουν τιμητικά τη θέση της.
Τα ανθρώπινα μάτια αδυνατούν να μεταφέρουν εικόνα και συγκίνηση.
Η νυχτερινή δροσιά, ήδη έγινε κρύο.
Ο ένας μετά τον άλλο εγκαταλείπουν το κατάστρωμα
Ξανά στο φως και τη ζεστασιά των σαλονιών, ξανά στη μοναξιά του πλήθους...