Στο παλιό λιμάνι...

Σε λίγο θα δύσει στο παλιό λιμάνι των Χανιών.

Πίνω τον καφέ μου παρατηρώντας τη θάλασσα που αλλάζει χρώματα στη μπούκα του λιμανιού.

Γιαυτό μ΄αρέσει η θάλασσα. Δεν μένει ποτέ ίδια. Σαν την ψυχή μου (γιατί η ζωή μου, θυμίζει πιο πολύ τα βράχια, που παραμένουν ακίνητα κι ανήμπορα, μέχρι να τα λιώσει το κύμα και να τα κάνει σκόνη).

Περιμένω τη Γιώτα και τη Μελίνα, να πλυθούν, να στολιστούν, να βάλουν τα καλά τους και να κατέβουν να με συναντήσουν.

Θα κάνουμε πρώτα μια βόλτα στα μαγαζιά. Έχουμε πολλή δουλειά: Η Μελίνα θέλει ν΄αγοράσει σουβενίρ για τις συμμαθήτριές της. Ασημένια σκουλαρίκια για τη Στέλλα (μικροσκοπικά όμως, σαν κι αυτή), μενταγιόν με δελφινάκι για τη Μαρίτα, κάτι υφασμάτινο για τη Θεοδώρα, και ένα σωρό άλλα τέτοια δωράκια για τις υπόλοιπες της παρέας, που συμβολίζουν την αγάπη και μόνο την αγάπη για αυτά τα χαρούμενα πρόσωπα, που η μοίρα έφερε να συμπορευτούν σε αυτό το στάδιο της μαθητικής ζωής τους.

Σίγουρα και η Γιώτα θα ψαχουλέψει τις πολύχρωμες αραχνοΰφαντες μαντίλες και τα σταμπωτά μπλουζάκια.

Που να πλησιάσει όμως τα πανάκριβα μεταξωτά, που ανεμίζουν προκλητικά στους πέτρινους τοίχους των καταστημάτων Δεν είναι καιρός για έξοδα, θα σκεφτεί. Προέχει η εντοιχισμένη κουζίνα στο σπίτι. Το όνειρό της, που αρνείται πεισματικά να γίνει πραγματικότητα! (θα μας μείνει στο τέλος ο φούρνος που αγοράσαμε πιο μπροστά για να μη χάσουμε μια Χριστουγεννιάτικη προσφορά, και τον έχουμε προς το παρόν φυλαγμένο στο πατάρι).

Μετά θα κάτσουμε σε ένα μαγαζί της παραλίας και θα παραγγείλουμε μια ποικιλία ανάμικτη. Θα πιω δυο τρία ποτήρια παγωμένη Χανιώτικη μπύρα, και θα απολαύσω τα θαλασσινά, που οι γυναίκες μου δεν τα πολυπάνε!

Και φυσικά, στο κέρασμα την τσικουδιά....

Γαμώτο, πόσο απλή και όμορφη είναι η ζωή, μερικά δωράκια για τις φίλες, δυο τρείς παγωμένες μπύρες και μια εντοιχισμένη κουζίνα, μπορούν να κάνουν μια οικογένεια χαρούμενη!

Καί πάνω απ΄όλλα εννοείται, το ενετικό λιμάνι, που μόλις έχουν αρχίσει ν΄ανάβουν τα πρώτα φώτα του και που δεν ξέρω αν θα το δω φέτος το καλοκαίρι.

Που θα το απολαύσουν ένα σωρό άσχετοι και αδιάφοροι, που επέλεξαν Κρήτη από Αμοργό παίζοντας κορώνα γράμματα, που θα πατήσουν ένα χώμα που δεν αγαπάνε, που θα ακούσουν μια μουσική που δεν καταλαβαίνουν, ενώ εγώ, θα κάθομαι εδώ μακριά, να βαράω τα πλήκτρα της νοσταλγίας και θα κοιτώ το πατρικό μου σπίτι μέσα σε ψηφιακές φωτογραφίες....