19/8/10

Και το πλοίο φεύγει...

Η Κρήτη
γιγάντιο πετροκάραβο
πλωτό κάστρο γεμάτο όνειρα
απομακρύνεται αργά, υπερήφανα,
κοιτώντας μόνο μπροστά
μέσα απ΄τη μπρούτζινη πυξίδα του χρόνου...
Τη βλέπω να χάνεται αργά
πίσω απ΄τη δύση του Ήλιου (ίδια με τη δύση που την γνώρισα και την αγάπησα).

Βυθίζομαι στο κόκκινο νερό.
Στροβιλίζομαι στο θαλάσσιο κενό που δημιούργησε η απουσία της.
Άραγε που πνίγομαι;
Στα Χανιά; Στα λευκά Όρη, ή στο αγαπημένο μου Καστέλλι;

6 σχόλια:

Γιώτα είπε...

Το πλοίο φεύγει.... μα ταξιδεύουμε μαζί του! Για σκέψου πόσα ταξίδια σ΄αυτό το πλοίο... Πραγματικά ή φανταστικά όνειρο είναι!
Εύχομαι τα καλύτερα να έρθουν...
Φιλιά
Γιώτα

ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ είπε...

Έχεις δίκιο Γιώτα
στο κάτω-κάτω, τα πάντα ένα όνειρο είναι.
Καλά μας ταξίδια λοιπόν. Στις φουρτούνες και στις γαλήνες.
Άλλωστε έχουμε κι ένα επιβάτη στο πλοίο, που πρέπει να καλοπεράσει!

katerina είπε...

Στέλιο είσαι ποιητής..πανέμορφο κείμενο.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ είπε...

Μα πάντα είμουν ποιητής Κατερίνα.
Τώρα αν η υπόλοιπη ανθρωπότητα είναι άσχετη και δεν με καταλαβαίνει, αυτό δεν είναι δικό μου πρόβλημα...
Πολλά φιλά!!

katerina είπε...

Stelio και τι έγινε εαν δε σε καταλαβαίνει...
Φιλια..

ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ είπε...

Σωστά. Αυτή θα χάσει...
Φιλιά!!