Και το πλοίο φεύγει...

Η Κρήτη

γιγάντιο πετροκάραβο

πλωτό κάστρο γεμάτο όνειρα

απομακρύνεται αργά, υπερήφανα,

κοιτώντας μόνο μπροστά

μέσα απ΄τη μπρούτζινη πυξίδα του χρόνου...

Τη βλέπω να χάνεται αργά

πίσω απ΄τη δύση του Ήλιου (ίδια με τη δύση που την γνώρισα και την αγάπησα).

Βυθίζομαι στο κόκκινο νερό.

Στροβιλίζομαι στο θαλάσσιο κενό που δημιούργησε η απουσία της.

Άραγε που πνίγομαι;

Στα Χανιά; Στα λευκά Όρη, ή στο αγαπημένο μου Καστέλλι;